:] Do promu została godzina. Ze spokojnym sumieniem i pełnym brzuchem gotowałem się do opuszczenia Wyspy. Hiperłajba przygarnęła nas do swego przestronnego wnętrza i po chwili Belfast stał się już cieniem szarych budynków na horyzoncie. Przed oczyma rozpościerał się teraz gościnny korytarz zatoki, ustępując z zadziwiającą szybkością przestworzu morza. Kilka rundek z aparatem wokół statku wzbudziło wyraźne zaciekawie współpasażerów – skojarzenia z Trolami brutalnie oczywiste :P Ci woleli układać wirtualne karty lub pożerać hamburgery, niż zachwycić się uciekającym przed dziobem kolosa kormoranem lub kamienną latarnią morską na skalistym brzegu.

Słońce chyliło się ku zachodowi kiedy olbrzymi katamaran mącił zmarszczone wody zatoki, u której początku znajdował się Stranraer - cel tego krótkiego rejsu. Więc tak wygląda Szkocja! Wydawać by się mogło, że skoro wyspa wyspie bliska to i krajobrazy zbliżone. Tymczasem różnice widoczne są już na pierwszy rzut oka – skała jest tu jakby ostrzejsza, zieleń bardziej bujna, i tylko osady ludzkie przypominają te z Ulsteru. Szkocja szybko zaskarbiła sobie moją sympatię, prezentując wdzięki w złotych promieniach ulewających się chojnie ciepłym strumieniem z bezchmurnego prawie nieba. Motocykl pędził śmiało na północ drogą wijącą się majestycznie na zboczu zatoki. Godzinę później, z niemałą pomocą Jane, odnalazłem swój kemping pod zamkiem... Zaskoczony nieco gospodarz przestrzegł mnie przed grząską glebą – ponoć deszcz padał tu przez cały dzień... :D

jeziorach. Sokół połykał szybko kolejne rozciągnięte malowniczo kilometry, hamowany jedynie nieodpartą potrzebą jeźdzca by chwytać w kadr wszystkie te cudowności natury. Wyrobiłem sobię nową sprawność cykania fotek w rękawicach i bez zdejmowania kasku :P Teraz pora na kolejny stopień – fotografowanie znad kierownicy w biegu...

340km zajęło cały dzionek. Kask co chwila wypełniały dźwięki uniesień i radości. Nigdy wcześniej nie doświadczałem drogi tak intensywnie, tak blisko, tak dokładnie. Każdy zapach; czy to obornika kiszonego na farmie, czy mokrego lasu przesiąkniętego wonią świerzej rzywicy, każdy refleks na zroszonym wilgocią asfalcie, każdy cień wiatru kołyszący motocyklem, szepcze duszy swoją krótką opowieść, na przytaczanie słów której nie ma tutaj miejsca. Okupiona trudem siłowania się na postojach z trzystoma kilogramami na dwóch kółkach, podrażnionymi od drgań kierownicy nadgarskami, czy choćby swędzącym pod kaskiem nosem, którego nijak podrapać wśród górskich zakrętów, okupiona tym wszystkim droga jest bezcenna. Za nic nie zamieniłbym tego doświadczenia na inne...

Dotarwszy do Loch Ness na próżno szukałem godnego pola namiotowego nad brzegiem jeziora. Pokręciwszy się nieco po okolicy wylądowałem w końcu w stolicy legendarnego regionu, by spędzić nockę w przytulnym Loch Ness Beckpackers. Pokój przyszło mi dzielić z pewnym dziarskim staruszkiem, który choć z aparatem sluchu i w okularach o szkłach grubości butelkowego denka, szykował się na ostatni etap swojej wędrówki szlakiem Wielkich Jezior.

pędzących z warkotem motocyklistów, tańczące pod chmurami błotniaki zbożowe... Zwłoki nieszczęsnego myszołowa na asfalcie, bo ptakom też zdarza się uczestniczyć w kolizjach drogowych :P Na próżno grzebać w kufrze w poszukiwaniu lornetki – ptasior nie czeka z widowiskiem na ciekawską publiczność. Co jeszcze powinienem wrzucić do tankbaga..? :)

Wyżej krowie pastwiska ustąpiły miejsca połoninom. Jakże pięknie prezentowałyby się te łagodne wzgórza, gdyby Anglicy nie wycięli w pień puszczy, która je porastała jeszcze w XVIII wieku. Przy okazji wycięli również oporne unifikacji góralskie klany... Dziś przełęcze i lokalne szczyty okupują wyciągi narciarskie, z których jednak – wobec zmian klimatycznych – coraz mniejszy użytek. W dolinach zaś rozsiadły się naturalną drogą kurorty. Chińska kuchnia dociera i do takich miejsc, a i kemping nad rzeczką niczego sobie ;)

skończywszy. Hugh mógłby opowiadać o tym wszystkim w nieskończoność. Namawiał mnie, bym zajrzał na pobliskie wydmy i zobaczył świeżo sprowadzone z Norwegii orły morskie...

Dzień chylił się już jednak ku końcowi, więc postanowiłem dać orłom spokój i ruszyć chyżo ku Edynburgowi. Rozbiwszy namiot na kempingu wybrałem się na nocne enduro po stolicy Szkocji...

należących do kawiarni i restauracji mieszczących się w na kolejnym poziomie kamienicowej kaskady.

Rozległy wąwóz pod zamkiem, między starym i nowym miastem, połączonymi ze sobą mostami, wypełniała kiedyś woda. W czasach rewolucji kolejowej osuszono jednak loch, na dnie położono tory i wybudowano dworzec. Resztę miejsca przeznaczono na całkiem ładny park.

Wizyta w Edynburgu to idealny epilog szkockiego etapu mojej podróży. Miasto wyjątkowe, niebanalne, fascynujące. Pamiętam, jak dawny australijski znajomy powiedział kiedyś, że to pierwsze miejsce w jego podróży dookoła świata, w którym mógłby zamieszkać. Trudno się dziwić jego zauroczeniu.

O 17:00 odpływał mój prom do Europy. Będąc nieco spóźnionym po powrocie z miasta, szybko zwinąłem biwak i pognałem do Rosyth po drugiej stronie zatoki. Jazda przez gigantyczny most nie należy do najfajniejszych... wieje, buja, i wązko :P Na przystani poznałem Thomasa – wielkiego szkockiego patriotę, jak sam mówi, podróżującego na kontynent na 50’cio letnim Northonie; czerwony motocykl oblepiony zewsząd szkockimi flagami prezentuje się wspaniale. Thomas posiada to cudo od nowości... Zjeździł nim kawał Europy, a tym razem zmierza na północ Francji by odwiedzić grób poległego w I Wojnie Światowej wuja. Oby pogoda sprzyjała jego planom ;)